Zaciekawiony

Tak sobie siedzę w Kuźnicy na Półwyspie Helskim, dokąd po trzyletniej przerwie powróciłem na urlop. I uświadomiłem sobie, jak znowu długi czas upłynął od mojego ostatniego wpisu. Owszem, trochę w międzyczasie zdjęć nawrzucałem, ale żadnych rozważań o–życiowych nie było...

Może to i dobrze, bo jak się nie pisze, to znaczy, że się nie ma nic ciekawego do powiedzenia. A przecież nic gorszego, niż zabieranie głosu za wszelką cenę – tylko po to, by zaistnieć...

Niemniej jednak, przestrzegając przyjętego zwyczaju, skrzętnie gromadziłem pojawiające się w internecie różne ciekawostki – czasem nawet kurioza. Korzystając więc z chwili luzu, pozwolę sobie je zamieścić – może dla odmiany tym razem z odrobiną mojego autorskiego komentarza:

Na początek wiecznie żywa tematyka żydowska. Nie zamierzam się bynajmniej dołączać do grona „głosujących” – ani w jedną, ani w drugą stronę. Trochę egoistycznie wychodzę z założenia, że osobiście nic do tego nie mam – bo po prostu nie mam. Żaden (mniemany, czy rzeczywisty) antysemityzm, ani taki, czy inny syjonizm osobiście mnie nie dotknął i chyba nie ma realnych na to perspektyw. Ale to nie znaczy, że dyskusji różnych nie obserwuję i niejeden raz solidny ładunek emocjonalny, zawarty w nich, realnie do mnie docierał! Ze wszystkich tez, najbardziej spodobała mi się wszak jedna wypowiedź i ona niech wystarczy za wszystko: antysemitą nie jest ten, kto nie lubi Żydów, tylko ten, którego Żydzi uznają za antysemitę.

Między świętami...

Rad nierad – bardziej nierad, niż rad – musiałem dzisiaj udać się na krótkie (na szczęście) zakupy. Wskutek czego miałem wątpliwą przyjemność odwiedzić Leroy Merlin i Auchan.

Po krótkim pobycie doszedłem do wniosku, że takie dni wolne, to jest chyba najlepszy biznes, jaki handel może zrobić! Wystarczy świadomość dwóch dni, w czasie których nie będzie można pójść do sklepu, i naród momentalnie dostaje jakiegoś małpiego rozumu. Tłum zaczyna się już na parkignu – nie daj Boże miejsce znaleźć. A w środku – zgroza! Półek z towarami spoza ludzi nie widać, przy kasach kolejki po horyzont. W sumie miałem sporo szczęścia, bo trafiłem na automat samoobsługowy, który przyjmował tylko karty i jakoś nikt się do niego nie pchał (oczywiście do czasu, bo jak tylko podszedłem, to momentalnie się rozległy krzyki: „co tam, jedna kolejka jest!”, „Pan tu stał?”, etc...). Mało co się nie udusiłem z tego ścisku. Coś strasznego!

Nawet w aptece było cztery razy więcej ludzi, niż zwykle...

2 maja 2013r.

Konserwatyzm Microsoftu w dziedzinie trwania w błędach stał się już niemal legendarny. I tak każdy, choć trochę bardziej wnikliwy użytkownik pakietu Office zauważył zapewne taki „kwiatek” w menu kontekstowym list numerowanych: Uruchom ponownie o godzinie 1, co oczywiście znaczy rozpoczęcie numerowania od jeden.

Jakież więc było me zdziwienie, gdy kilka dni temu, pisząc w Office 2010, zauważyłem w tym miejscu tekst poprawiony! Nie wiem tylko (jakoś nie zwróciłem na to wcześniej uwagi), czy to było w tej wersji od początku, czy przyszło z którąś aktualizacją? W  każdym razie w oknie dialogowym ustawień akapitu w zakładce Podziały wiersza i strony widnieje nadal Kontrola bękartów i wdów :)

I tradycyjnie, garść ciekawych linków:

Przejechałem sekundę swietlną...

To nie prima aprilis – prędzej kryptoreklama. Szkoda tylko, że już nie ma czego, gdyż tego modelu Skody Octavii nie ma już w produkcji. Jedenastoletnie auto, dziewięćdziesięciokonny silnik 1.9TDI, przebieg, jak wspomniałem, i tak naprawdę, to ani razu się na poważnie nie zepsuło.

Niestety, czy to oszołomstwo ekounijne, czy też psychoza „kryzysu paliwowego” – dość, że wszechobecnie panujący „downsizing” (to taka nowomowa mojego znajomego z serwisu) powoduje, że auta, nie dość, że coraz droższe (to fakt, i chyba nie tylko inflacja tu gra rolę), to ani bez prądu nie otworzysz, ani bez komputera nie uruchomisz, trwałość – resztki dawnej świetności, a silniki, pożal się Boże – jak można do niecałego półtora litra upchać Diesla! Tak więc, to już nie to – niestety!

1 kwietnia 2013r.

Wracam powoli...

Po, najdłuższym chyba w historii tej strony, okresie nieobecności staram się wreszcie trochę z powrotem uaktywnić. Zresztą, mam nazbieranych trochę pomysłów na odświeżenie witryny tak, żeby mój powrót nie miał charakteru wyłącznie wrzucania kolejnych cytatów i obcych linków, ale również był faktycznym rozwojem.

Owszem, skanowanie internetu w poszukiwaniu ciekawych rzeczy jest jak najbardziej słusznym postępowaniem, ale w tym roku postanowiłem dać więcej coś od siebie. Może to będzie jakis blog, może ściślejsza integracja z fotograficznymi portalami społecznościowymi... kto to wie, w którą stronę jeszcz pójdę. Ostatecznie, rok się dopiero zaczął...

Żeby tak jednak całkiem nie odejśc od cytowania, poniżej trochę rzeczy, które uzbierałem przez te trzy miesiące:

Bardzo śmieszne!
Dziś wieczorem znalazłem na pierwszej stronie Onetu takie dwa linki, umieszczone dosłownie, jeden pod drugim:

No tak: robota, robota, robota, ... i dalej robota...

Tak długiej absencji na własnej stronie, to chyba jeszcze nigdy nie zaliczyłem. Po długich dwóch latach udało się wreszcie skończyć budowę (zapewne niebawem przyjdzie czas na uzupełnienie, a zarazem zakmnięcie strony temu poświęconej...), potem przeprowadzka, rozpakowywanie, urządzanie etc, etc, etc... Słowem – wystarczająco dużo atrakcji, by nie mieć już czasu na obnażanie się w cyberprzestrzeni.

Jakoś nie mam ochoty bawić się dziś w zaangażowanie polityczne i odnosić się do kolejnych zadym z okazji Święta Niepodległości. Jak się ktoś chce bić, to już trudno – jego sprawa. Szkoda tylko, że przy okazji depcze wartości narodowe. Ale już chyba nic na to nie poradzimy – przynajmniej ja już jakoś wierzyć w to przestaję. W zamian za to pozwolę sobie tradycyjnie przytoczyć kilka linków, które przez ten czas cierpliwie gormadziłem:

Kilka linków wypatrzonych w ciągu ostatnich dwóch miesięcy:

Po kolejnej długiej nieobecności:

Wielka Sobota! A u mnie jakoś nastrój mało świętobliwy. Trudno! Widocznie ten typ tak ma. Różni są na świecie ludzie i widocznie Bóg tak chciał. Skoro, jak powiadają, jest mądrością nieskończoną, to widocznie rozumie lepiej, niż ktokolwiek inny, że różnorodność jest największą siłą populacji i gwarantem rozwoju. Więc, póki co, niech zostanie tak, jak jest...

A w drodze powrotnej ze święcenia wdaliśmy się z moją Małżonką w rozważania filozoficzno – teologiczne na temat istoty szatana. Właściwie padło dość konkretne pytanie z kategorii jak do tego doszło? Skoro Bóg wszystko stworzył i nad wszystkim panuje, to dlaczego dopuścił do buntu swego dzieła i to na taką skalę? znalezienie odpowiedzi na takie pytania jest chyba zupełnie niemożliwe. Zresztą to jest przecież istota wiary!

Można tylko sobie wyobrazić, że taki miał Pan Bóg pomysł, aby akurat stworzyć Wolną Wolę – i puścić rzecz na żywioł, niezależnie od konsekwencji. No i stało się! Po prostu część tej Woli się „zbiesiła”...

To już u mnie typowe – takie długie przerwy. Nawet mi się nic na ten temat nie chce teraz pisać. Mniejsza z tym – przez te dwa miesiące przyuważyłem i przechowałem sobie takie trzy linki:

Co reklama, to reklama

Na ulotce widniejącej za szybą zaparkowanego przy ulicy samochodu zobaczyłem niedawno takie hasło reklamowe (nawet już nie pamiętam, co ono zachwalało): Niemiecka jakość – chińskie ceny!

I kolejne dwa linki z Onetu:

A jednak się da!

Wczoraj w hipermarkecie Carrefour kupiłem... żarówkę o mocy 100 watów! Jak to możliwe? Bardzo prosto – wystarczyło napisać na pudełku żarówka specjalna – nie stosować do użytku domowego. Jeszcze kilka obrazków – w rodzaju przekreślonej lampki nocnej, i gotowe!

A firma – importująca – pod wdzięczną nazwą Sinopol... i wszystko jasne...

5 stycznia 2012r.

Po zadymach 11 listopada

Mówiąc szczerze, nie mam zdania. I właściwie mieć nie muszę – w odróżnieniu od wielu nie uważam, żebym się na każdy temat musiał wypowiadać. I wcale nie uważam tego za ignorancję w temacie, nieinteresowanie się losami narodu etc... Ja po prostu nie sięgam, gdzie wzrok nie sięga, jeśli wiem, że i tak nie zobaczę. Po prostu staram się robić swoje, ale poglądy zachowywać.

Spacerując z okazji dzisiejszego święta pomiędzy mogiłami bliskich poddałem się przez chwilę porcji refleksji niepokornych. Refleksji wywołanych jakimiś dziwnymi głosami dochodzącymi w ostatnim czasie ze strony środowisk klerykalnokatolickich, jakoby to kremacja zwłok była niechrześcijańska, niegodna i w ogóle be...

Że to szacunek dla ludzkiego ciała po śmierci, że godny pochówek, że miejsce pamięci dla bliskich etc... Jak dla mnie to bzdura! Osobiście nie miałbym nic przeciwko temu, żeby po śmierci flaki mi wypchali trotylem i zdetonowali gdzieś ku uciesze gawiedzi. No, ale może z wiekiem mi się odmieni...?

A moje refleksje poszły w kierunku zgoła niespodziewanym, gdyż zacząłem sobie zadawać pytanie: a dlaczego nikt jakoś do tej pory nie poszedł za współczesną modą i nie zadał głośno pytania o aspekt eko całego procederu? Przecież ile to energii idzie w komin, ile szkodliwych substancji się do atmosfery emituje? A z drugiej strony – te potężne pomniki, tony betonu wlewane w ziemię? Przecież to jest jawne gwałcenie porządku naturalnego? Bóg tak stworzył świat, żeby każdy organizm żywy po śmierci się rozkładał, był zjadany przez robaki i bakterie i w ten sposób, wpisując się w obieg materii w przyrodzie, brał czynny udział w odwiecznym, permanentnym dziele tworzenia...

Czasami zdaje mi się, że na siłę chcemy zapominać o elementarnej prawdzie, dobitnie wykładanej nam nomen omen przez Kościół Katolicki: żeś z prochu powstał i w proch się obrócisz!

W każdym razie, jakby co, to proszę mnie zakopać w gołej ziemi, w zgrzebnym lnianym worku – i koniecznie bez żadnych syntetyków!

1 listopada 2011r.

Z powodu zwyczajnego już u mnie kolejnego zgęszczenia zajęć w minionym miesiącu, dziś na Wszystkich Świętych kolejna zbiorówka z ciekawych linków minionego czasu:

Wybory – już zakończone... A u mnie w kręgach rodzinnych, jak zwykle (czyli co cztery lata...) – burza sugestii, nacisków, wręcz szantaży: macie głosować na tego... ten dobry... a ten to wręcz szatan wcielony, i tak dalej...

A już najbardziej, to mnie wkurwia (wiem, że to obrzydliwe słowo, ale ani przez moment nie waham się go tutaj użyć), jak słyszę, że ten, to przecież nie ma żadnych szans, to zupełnie zmarnowany głos! To znaczy, że jak? Że mój głos ma mieć sens tylko wtedy, gdy go oddam na tego, kto ma szansę? Czy tutaj ma chodzić o to, żeby wybrać kogoś za wszelką cenę?

Ejżeż...! A w końcu, kto powiedział, że ja chcę kogokolwiek wybrać? A jeżeli mi się nie podobają ani Jedni, ani Drudzy i chcę właśnie wyrazić swoją wolę i wskazać na tych Trzecich, to co?

W końcu, czy to mam głosować ja, czy sondaże publiczne?

Żeby sobie już dłużej życia nie truć, poniżej, jak zwykle, kilka linków:

„Ja jestem Żyd z Wesela” – czyli rzecz o medialnym zniszczeniu człowieka

Teatr – zapomniane medium

No właśnie! Czy ktoś w ogóle jeszcze pamięta, co to takiego teatr? Dziś, w dobie przenośnych odtwarzaczy MP4, smartfonów z wbudowanymi aparatami dającymi jakość zdjęć przewyższającą profesjonalny sprzęt sprzed kilkunastu lat, filmów on-line przez internet - czy nawet wypada mówić o czymś tak passé?

Mała dygresja: przed dziesięcioma laty w ramach urodzin Rodzice podarowali mi ponadstuletni zegar ścienny, który towarzyszył mi w domu rodzinnym od samego początku. Gdy go zawiesiłem na ścianie i zacząłem pierwszy raz nakręcać, moja (kilkuletnia wówczas) Córka stanęła na środku pokoju z oczami jak pięć złotych i wstrząśnięta do głębi zaczęła pytać: a co to takiego Tata robi?

Z powrotem w temacie: jednak wypada. Co więcej, nawet trzeba zarezerwować wcześniej bilety! Prawda, że scena mała, ale też charakter sztuki sprawia, że na dużej w zasadzie nie miałaby racji bytu. Tadeusz Malak, wcielający się w rolę koncypienta Filipa Waschütza opowiada historię napisaną przez Romana Brandstaettera tak po prostu – jakby do nas...

Prawda! W końcu jak nie do nas, to do kogo? Tyle, że można „głosić kazanie” ze sceny, niczym ambona, górującej nad głowami widzów, a można też spokojnie, kameralnie, nieraz wręcz na granicy słyszalności (ale tej scenicznej granicy – z perfekcyjnie profesjonalnym wyczuciem, jak dalece można się posunąć ze ściszaniem głosu, czy niekiedy wręcz nawet nonszalanckim rozmywaniem dykcji, aby widz ani przez moment nie utracił nawet jednego słowa) mówić tak, że aż się odruchowo chce wejść w dialog i coś odpowiedzieć.

A sztuka? Właśnie, trzeba by na początek wrócić do żródeł. Wesele Stanisława Wyspiańskiego. Wielki, młodopolski manifest symboliczno – narodowo – patriotyczny. Nie jestem zresztą pewien, co tak naprawdę Artysta miał na myśli? Czy to była apoteoza, pastisz? A może tak po prostu – po modernistycznemu – sztuka dla sztuki? Zwyczajnie: był, zobaczył, napisał, wystawił... i wybuchło! Jest rok 1901, nie ma radia, telewizji, internetu... tylko teatr. A w nim – coś niebywałego! Coś, co łamie konwenanse, niekiedy ociera się o skandal, w innych miejscach wręcz wydaje się otwarcie atakować podstawy ówczesnego układu polityczno – państwowego (wiadomo, zabory – a tu Stańczyk, Wernyhora...). Skutek? Wielki sukces, po prostu hit medialny, bestseller! A w dodatku niezwykły, bo realistyczny. Wystarczyło wsiąść w dorożkę (dziś w taksówkę, albo tramwaj ósemkę), pojechać do wsi Bronowice Małe (teraz ulica Tetmajera) i na własne oczy zobaczyć: Czepca, Młodych... czy choćby karczmę z Żydem w środku.

I tu cały pasztet się zaczyna. Niejeden z nas dałby wszystko, żeby choć na te przysłowiowe pięć minut znaleźć się w telewizorze. Choćby trzeba było się wyrzec wszystkiego, czym żyje na codzień, zaprzeczyć samemu sobie, stać się przed kamerą kimś zupełnie innym – tylko na tę chwilę, na pokaz... Zresztą, co tu dużo mówić? Ile razy, chcąc przywołać w rozmowie jakiegoś aktora, którego nazwiska nie pamiętamy, mówimy mniej więcej: „no wiesz, ten co grał ... (tu pada nazwisko słynnej postaci w niemniej słynnym filmie)...

Tyle, że taki aktor zazwyczaj bierze za to ciężką kasę. A przede wszystki świadomie i dobrowolnie godzi się na to, że w pewnym momencie przestaną o nim mówić nazwiskiem, tylko postacią filmową (w „moich czasach” polski zespół rockowy TSA śpiewał: By być kimś, jest się nikim).

A Hirsz Singer, karczmarz z Bronowic? Po prostu: wynajmuję salę wraz z obsługą na pańskie fanaberie – bo jakiś świrus miejscki uparł się ożenić z chłopką – ale cóż, biznes, to biznes! Płacisz – masz.

I stalo się. Wesele było, goście pojedli, popili... a między nimi „taki mały, rudy, co ani jadł, ani pił, tylko stał i się patrzył” I co wypatrzył, to opublikował, w dodatku nie pytając nikogo o zgodę.

Ja jestem Żyd z Wesela, to niejako „Wyspiański inaczej”. To wgląd za fasadę popularności i owej bezwzględnej medialnej agresji (cel ten sam, tylko środki inne, niż dziś), która nie liczy się z nikim. Nie pyta człowieka, czy on chce, czy nie, tylko mówi: „ten będzie sławny, a ten nie”.

Singer, perfekcyjnie zagrany przez Jerzego Nowaka, nie chciał. To człowiek, który nade wszystko cenił sobie własną tożsamość. On krzyczy: „nazywam się Hirsz Singer!” Przez krzyk przebija rozpaczliwa skarga – że on teraz utracił nazwisko, że teraz to on jest już tylko „Żyd z Wesela”!

Dziś powiedzielibyśmy: nie wytrzymał presji. Analityk biznesowo – PR'owy zaraz by powiedział, że zamiast rozpaczać, biadolić i załamywać ręce, powinien był z marszu powiesić nad drzwiami szyld Karczma u Czepca a w środku serwować bigos Wesele i wódkę Wyspiński. I w miejsce narzekań, że córka Pepka każe się nazywac Rachel, z dumą wypromować jej nowy image medialny...

Ale to nie to! Nie ten rodzaj ludzki. On wolał raczej odejść, usunąć się w cień, zniknąć za życia – ale tożsamość wziąć ze sobą.

Śmiech, który początkowo raz po raz wybucha na widowni, gdy sztuka, prowadzona po cienkiej linie tragikomedii, raz po raz przechyla się na komiczną stronę, wraz z rozwojem akcji zamiera na ustach, ustępując coraz częściej miejsca refleksji, zamyśleniu, wręcz wstrząśnięciu.

Chociaż...

Gdy po powrocie do domu rozpoczęliśmy dyskusję na temat dopiero co obejrzanego dramatu, przedstawione przeze mnie powyższe refleksje moja Żona nagle a niespodziewanie skontrowała celnym spostrzeżeniem: „a przecież zauważ, na co on się najbardziej skarżył: że córka wódkę chłopom na borg daje. Może, gdyby nie na borg, to by mu ta Rachel nie przeszkadzała?” Może...?

No i znowu po staremu! Czyli, nic się nie zmieniło – co najwyżej na gorsze, albowiem tym razem zaliczyłem aż półtoramiesięczną przerwę. Wszystko po kolei: różne sprawy bieżące, w tym też budowa, która jest w stanie zagospodarować dosłownie każdą wolną chwilę. Ale, że udało mi się wreszcie urwać kawałek czasu na uzupełnienia, więc i w tym dziale znajdzie się trochę nowości – o ile w takiej sytuacji w ogóle można je nowościami nazywać...

Ale póki co, jak zwykle garść ciekawostek z kraju i ze świata:

Bananowe skurwysyństwo

Takie określenie przyszło mi do głowy, gdy kilka dni temu wszedłem do hipermarketu należącego do znanej sieci handlowej. Nazwy podać nie mogę, bo przy takim tytule łacno mógłbym popaść w tarapaty. Ale, kto wnikliwy, i tak się zorientuje...

Otóż, wchodzę sobie i co widzę? Tłum ludzi kłębiących się przy wystawionym stosie pudeł z bananami. A nad głowami powiewające wielkie tablice: 1.89 zł/kg. No pięknie! Podchodzę więc bliżej i... syf, malaria i korniki! Strach nawet wziąć do ręki, żeby się takie coś nie rozleciało!

Niewiele myśląc więc, poszedłem dalej do swoich zakupów. Po drodze przyszło mi wstąpić na dział owocowo warzywny. I tam co widzę? Te same banany, w tej samej cenie... tylko o niebo lepszej jakości! Właściwie, to zupełnie inny świat.

Chociaż... w końcu jesteśmy dorośli i w zasadzie, to wiemy, co czynimy. Jeśli ktoś chce dobrowolnie pozwalać robić z siebie głupka, to czemu mu tego zabraniać? Ostatecznie więcej dobrych bananów dla mnie zostanie...

Po długiej przerwie...

Znów mnie prawie miesiąc tu nie było. Jak zwykle, zagęszczenie zajęć, przede wszystkim intensywne wznowienie prac budowlanych (w stosownym dziale też zdjęć brakuje, ale to głównie z powodu braku odpowiednio medialnych ujęć). W międzyczasie nagromadziło mi się sporo ciekawostek, które poniżej postaram się przedstawić w miarę zwięźle:

Sprzedać wyż...

Oszczędność, ekologia – czy może bliżej obywatela? Takie pytania cisnęły mi się do głowy dzisiaj po południu, gdy ujrzałem patrol Straży Miejskiej... na rowerze.

25 maja 2011r.

I znów na prawie miesiąc musiałem zamilknąć – samo życie...

Wielkanoc! I wreszcie trochę luzu i spokoju. Choć, pisząc szczerze, to trochę świadomie przeze mnie sterowanego. Ot, po prostu powiedziałem sobie: dziś nie pracuję!. Najpierw uzupełnię trochę zaległości tutaj, a potem wezmę się za to, co lubię najbardziej, czyli obróbkę zdjęć (zaległych zresztą, bo jakżeby inaczej...).

A skoro o zaległościach mowa, to jak zwykle, trochę linków do ciekawych artykułów (właśnie się zorientowalem, że najstarszy ma już równo miesiąc):

Dziś, a właściwie już wczoraj, poszliśmy rodzinnie do kina. Bardzo dobry polski film – Wygrany. Nie o filmie jednak napisać chciałem, tylko o wrażeniach z samego pobytu.

Postanowiliśmy mianowicie zaszaleć i podarować sobie odrobinę luksusu w postaci wizyty w Strefie VIP (Cinema City w Galerii Bonarka), czyli: bar przed, fotele na prąd w trakcie i takie tam sobie. A przede wszystkim... całe kino dla nas! Zarówno przed seansem, jak i w trakcie okazało się, że byliśmy jedynymi gośćmi o tej porze! Fajnie.

A przed samym filmem – makabra! Przez pomyłkę przyszliśmy ponad godzinę za wcześnie, co zaowocowało (bo jakżeby inaczej) koniecznością pochodzenia po sklepach. I tu zacząłem się zastanawiać, czy moje Kobiety są już tak zepsute, czy rzeczywiście jest takie dno w ofertach handlowych sklepów? W żadnym z niech bowiem, nie zdążyłem się nawet porządnie ponudzić – i już padała komenda: koniec, wychodzimy! Ciekawe...

11 kwietnia 2011r.

Otworzyłem dzisiaj sezon rowerowy. Niewiele, bo tylko dziewięć i pół kilometra: Swoszowice, Rajsko i z powrotem, ale zawsze się liczy!

30 marca 2011r.

Dziś niedziela.

Właśnie przed chwilą przyszła mi do głowy taka myśl: czy czasami kler rzymskokatolicki sam z własnej woli skutecznie nie uzbraja wszelkiej maści antyklerykałów – przynajmniej w argumenty?

Chciałem po południu wstąpić do kościoła u mnie na osiedlu (to duża parafia, na mszy zawsze tłumy), wprawdzie tylko po gazetę (Niedziela, nomen omen), ale zawsze to jakieś wstąpienie, i... kościół szczelnie zamknięty...

A Carrefour obok szeroko otwarty – i zaprasza!

20 marca 2011r.

Przychodzi Żyd do Pana Boga i zmartwiony powiada:

 – Panie Boże! Syn mi się ochrzcił!

A na to Bóg:

 – Wiesz co? A mój też!

 – No i co zrobiłeś, Panie Boże?

 – Zmieniłem Testament.

Żona do męża:

 – Piszą, że woda podrożała...

 – O, wreszcie i abstynentom się do dupy dobrali!

Dziesięć przykazań ma 279 słów.

Deklaracja Niepodległości Stanów Zjednoczonych 300 słów.

Dyrektywa Unii Europejskiej w sprawie przewozu cukierków karmelkowych 25911 słów...

19 marca 2011r.

No i, mówiąc szczerze, w takie dni jak dziś, trochę mi się moje, z natury liberalne, poglądy chwieją...

O co chodzi?

Ano o to, że na codzień, nie jestem zwolennikiem doktryny prewencji – raczej skłaniam się ku doktrynie represji. Jaśniej? Proszę bardzo! Zamiast tworzyć zatrzęsienie rozmaitych przepisów z kategorii broniących mnie przed mną samym, ja postuluję prawo proste i zwięzłe, sprwadzające się do fundamentalnych założeń: jednostka jest wolna, świadoma i – w pełni odpowiedzialna. Za swe czyny, rzecz jasna.

A więc: zakazujemy – jedynie absolutne minimum. Nie więcej, niż to jest bezwzględnie koniecznie i tylko w sprawach fundamentalnych. W zamian, wyraźnie wytyczamy granice między tym, co wolno, a czego nie. I gdzie jest granica zbrodni. A potem z całą surowością i bezwzględnością egzekwujemy kary za złamanie prawa. Bez żadnych taryf ulgowych i okoliczności łagodzących (cudzysłów zamieszczam celowo – kto ma rozum, niechaj myśli...).

Tylko... czy jednostka rzeczywiście dorosła do owej wolności i odpowiedzialności...?

Dziś w godzinach porannych (między siódmą a ósmą) wywrócił się TIR na południowej obwodnicy Krakowa. Próbował wyprzedzać w śnieżycy, wypadł z pasa i wleciał do rowu. Kierowca zginął, przygnieciony żelastwem, które wiózł na pace, a autostrada stanęła. Wraz z nią południowo–zachodnia część miasta.

Efekt? Pół godziny w korku na autostradzie, aż dojechałem do przypadkowo otwartej bramki technologicznej, przez którą razem z innymi salwowałem się ucieczką na przełaj przez pola. Następnie półtorej godziny (sic!) jazdy różnymi opłotkami (totalnie zakorkowanymi!) aż do Wisły... a potem już zwyczajnie, czyli pół godziny resztę drogi do firmy. Razem dwie i pół. Dla porównania: normalny przejazd autostradą, to osiemnaście do dwudziestu minut, a przez miasto maksymalnie do godziny (w szczycie komunikacyjnym).

I nawet już winić nie ma kogo...

Więc pomyślałem przez chwilę: a może należałoby po prostu wprowadzić bezwzględny zakaz wyprzedzania dla samochodów ciężarowych? A do tego z całą drastycznością ustalić i egzekwować kary z najwyższego pułapu – włącznie z dożywotnią utratą prawa jazdy?

A może to tylko negatywne emocje? W końcu za tydzień nikt już nie będzie pamiętał o wypadku...

25 lutego 2011r.

Krótki dialog rodzinny (podczas przyrządzania obiadu):

 – Jaka potrawa ma najwięcej witaminy C?

 – Pastylka

Kilka artykułów z Onetu, godnych przeczytania:

Kilka reflekcji na podsumowanie ubiegłego tygodnia:

Jak można zniszczyć człowieka?

Czwartego stycznia. Zaćmienie słońca. I moja największa wtopa fotograficzna, odkąd zacząłem się tym na poważnie interesować...

Przed wschodem wdrapałem się na Kopiec Krakusa, gdzie razem z dwójką innych waryjotów czekaliśmy cierpliwie, aż się zacznie. I wreszcie się zaczęło. Zrobiłem kilka fotek z rozpoczęcia... po czym stwierdziłem, że teraz sobie pojadę do pracy, wypiję spokojnie poranną kawę i razem z kolegą – drugim fotografem wyjdziemy sobie przed budynek i akurat złapiemy kulminację...

Jak rzekłem, tak zrobiłem. Przyjechałem i... cały Zabierzów we mgle...:( Można rzec – mieliśmy zaćmienie całkowite...

W każdym razie wniosek wyciągnęliśmy z tej historii jednomyślnie – nie należy przychodzić do pracy...

I po Sylwestrze. A przy okazji, to dziś rocznica Naszego ślubu – osiemnasta. Choć jedni z naszych znajomych gratulowali nam już dwudziestej :)

Powoli Boże Narodzenie dobiega końca. Z powodu zmagań z chorością gardłową moje uczestnictwo w nim momentami było trochę na pół gwizdka, ale jedno mi szczególnie zapadło w pamięć, jako niezwykle pozytywny i szczęśliwy aspekt tych Świąt – że prawie wcale nie oglądaliśmy telewizora!

Po bardzo długiej przerwie znów garść ciekawostek z kraju i ze świata!

Stare, ale jare:

Żona do męża:

– Muszę prać, prasować, sprzątać, nigdzie nie mogę wyjść, czuję się jak Kopciuszek.

Mąż na to:

– A nie mówiłem, że będzie ci ze mną jak w bajce??!

26 września 2010r.

Dzisiaj stwierdziłem definitywnie i z całą stanowczością, że życzę Polskim Kolejom Państwowym (czy jakkolwiek to się teraz nazywa) bezwzględnego i jak najrychlejszego upadku! Chcecie wiedzieć, dlaczego? Już śpieszę z wyjaśnieniami:

Incydent pierwszy:

Przedwczoraj, moja czcigodna Małżonka była z wizytą w Warszawie. Podróż, jak wiele innych: rano wyjazd, późnym popołudniem powrót, jednym słowem – rutyna. I tak było w tamtą stronę. Ale z powrotem? Otóż podróż powrotną moja Żona musiała spędzić w... Warsie, gdyż jej miejsce zostało sprzedane podwójnie, a akurat tamta druga osoba była pierwsza, więc trudno było już walczyć.

Przynajmniej tyle, że nikt jej nie robił żadnych przykrości z tego powodu, że siedzi, a nic nie kupuje. Ale, gdy jechał wózek z darmowym poczęstunkiem (tak jest w InterCity), to już nawet wody jej nie dali, bo to jest inna firma, bo oni nie mają z tym nic wspólnego, bo coś tam, coś tam... pierdu, pierdu, chlastu, chlastu...

Abstrahując od firmy informatycznej, która sfabrykowała system pozwalający na podwójną sprzedaż miejscówek, swoje dołożyła z pewnością też kasjerka w Warszawie Wschodniej, która była tak zajęta rozmową przez telefon, że z ledwością znalazła w ogóle odrobinę czasu, aby jakikolwiek bilet sprzedać...

Incydent drugi:

Dziś (również moja) Żona wybierała się sypialym do Koszalina. Jest taki fajny kurs, prosto z Krakowa Płaszowa. Piszę w cudzysłowiu, bo pociąg jedzie... siedemnaście godzin. No, ale trudno: jest, jak jest i dobrze, że w ogóle jedzie.

Nie to jednak jest przedmiotem moich rozważań i bulwersacji. Otóż, z powodu zaburzeń komunikacyjnych, Żona na ten pociąg się spóźniła. Wiedząc, jak się sprawy mają, sprawdziłem szybko rozkłady w internecie, i dzwonię do niej, mówiąc szybko: jedź na Główny, łap piętnaście po piątej ekspres do Warszawy i na Centralnej będziesz miała jeszcze dwie godziny, zanim tamten przyjedzie! Prawda, że proste? Otóż niekoniecznie! Całe szczęście, Małżonka moja, wiedziona babską dociekliwością, zawziętością i upierdliwością, zaczęła przy kasie drążyć temat – a może dałoby się jakiś zwrot pieniędzy dostać, czy chociażby wykorzystać częściowo ten bilet do Koszalina (w końcu i to i tamto InterCity)? I tu szok! Że o żadnych zwrotach mowy być nie może, to mnie nawet specjalnie nie ruszyło, ale... okazuje się, że jeśli, człowieku nie wsiądziesz w sypialny na stacji początkowej, a chcesz pociąg gonić, to masz tylko pół godziny na zawiadomienie kolei o tym fakcie, w przeciwnym razie mają prawo Twoje miejsce po prostu sprzedać ponownie. I w tym momencie sprawa braku uprawnień do zwrotu kasy nabiera zupełnie innego wydźwięku.

Jakby na to nie patrzeć, jest to po prostu jawne złodziejstwo, i to dokonywane w majestacie prawa, za parawanem regulaminu, który nasze kretyńskie sądy uznawałyby zapewne jako jedynie słuszną rację, a Ty, pieprzony podróżniku, wal się z walizkami na peronie.

I miej tu, człowieku, jakikolwiek szacunek, dla takiej instytucji! Po prostu mafia, organizacja przestępcza i tyle! Nic, tylko tory powyrywać, dworce poburzyć, ludzi na zieloną trawkę zwolnić – i niech na gruzach powstaną nowi przewoźnicy. Może nauczeni doświadczeniem, będą lepiej dbać o ludzi, z których żyją. Może przede wszystkim z nich będą żyć, a nie z dopłat, dotacji czy jakichś innych subwencji wyrwanych Państwa szantażem, groźbami, etc...

Zwyczajnie, nóż w kieszani się otwiera, siekiera sama z haka się zdejmuje, a ręce zakrzywiają się do jakiegoś obrzędu Voo Doo (tylko czyją figurkę z wosku tu ulepić?).

A tak już, zupełnie na marginesie. Śledząc przy okazji różne informacje w internecie, doczytałem się takiego zapisu w regulaminie spółki Przewozy Regionalne, że chcąc rozpocząć podróż nie na stacji początkowej, tylko jakiejkowiek innej, leżącej na trasie pomiedzy początkiem, a końcem relacji, na którą opiewa bilet... trzeba przed rozpoczęciem uzyskać akceptację na stacji początkowej. Inaczej bilet zostanie uznany za nieważny! Czy nie pojebane to jest? Kolejny niespełniony kretyn, z braku innych osiągnięć w życiu, wymyśla bzdurne przepisy, a człowiekowi, który to musi czytać, mózg staje w poprzek!

Jednym słowem – jeśli istnieje coś takiego, jak grzech wołający o pomstę do nieba, to chyba te praktyki powinny się znaleźć na wykazie. Bo już nic innego powiedzieć nie sposób. No chyba tylko nie jeździć...

23 września 2010r.

Dziś byliśmy odwiedzić Targi Mieszkaniowe w Krakowie zorganizowane pod hasłem Aranżacja Wnętrz. Wszystko, co zobaczyliśmy, można skwitować jednym słowem: NIC.

12 września 2010r.

Dziś moja córka była w teatrze na współczesnej sztuce zatytułowanej Nożyczki.
Tylko nożyczek tam nie było...

Od wtorku jestem w Warszawie na szkoleniu. Altkom Akademia w Warsaw Trade Tower (to taki wysoki, krzywy budynek, jakby go kilka osób niezależnie budowało). Jest fajnie: uczą, kawę robią, jeść dają... A jedzenie w restauracji na pierwszym piętrze. I tu rzecz ciekawa: po raz pierwszy w życiu dowiedziałem się, że ziemniaki, to nie są ziemniaki, tylko... dodatek skrobiowy :)

Dziś w Krakowie miała miejsce uroczystość kościelna – 40 lecie sakry biskupiej Ks. Bpa Albina Małysiaka. Jako, że trochę byłem zaangażowany w jej organizację i przebieg, miałem dziś jedyną w swoim rodzaju okazję – mogłem wjechać samochodem na Wawel – i to pod samą Katedrę!

Rozważania pogodowe

Znowu leje – dzisiaj cały dzień. I tak ma być do wtorku przynajmniej! O naszej budowie szkoda nawet już wspominać – samo bajoro, po kostki wody! Jutro mają przyjść wypompowywać i wzmacniać szalowanie ściany wykopu, bo inaczej wszystko nam zjedzie – razem z sąsiadem!

Jedni mówią, że to przez ten wulkan, inni znów, że nie... i dojdź tu człeku prawdy... Choć podobno w drugiej połowie dziewiętnastego wieku, jak coś tam wybuchło, to podobno całe lato lało. Jedzenie nie wyrosło i jedna trzecia Islandii umarła z głodu... strach się bać!

A w ogóle, to mają teraz ekolodzy, zieloni, i różne inne świrusy problem! Tyle wrzasku: że Globalne Ocieplenie, że Gazy Cieplarniane, że Emisja CO₂... i  co? Wystarczy, że sobie Ziemia troszkę pierdnie, i zaraz wszystkie nasze mądrości możemy sobie, wiadomo gdzie, powkładać...

16 maja 2010r.

Dziś pierwszy dzień wiosny – pojawiły się muchy.

21 marca 2010r.

Przeczytane:

Kochanie, co byś zrobiła, gdybym wygrał w lotto?

Wzięłabym połowę i cię zostawiła!

Ok, trafiłem trójkę, masz tu 10 złotych i możesz się pakować.

18 marca 2010r.

Jak opisać w komórce telefon do kochanki, żeby się żona nie zorientowała? Numer zastrzeżony

4 marca 2010r.

Jak jest rodzaj żeński od tulipan? - tulipani...

Przystępując do wypicia jogurtu z żywymi kulturami bakterii, przeczytałem przypadkiem, cóż to za bakterie... i co zobaczyłem: Bifidobacterium animalis subsp. lactis, Lactobacillus casei, Lactobacillus acidophilus, Lactobacillus delbruecki subsp. bulgaricus, Streptococcus thermophilius ... :)

I już sam nie wiem – pić, czy nie pić...?

Wszystko byłoby OK, gdyby nie te Streptococcus ...

2 lutego 2010r.

Wróciłem do Windows XP :)

Od wielu miesięcy walczyłem bezskutecznie z niespodziewanym wyłączaniem komputera, aplikowanym mi przez Vista Business. Nie doszedłem prawdy, skąd się to wzięło. Podejrzewam jedynie jakieś nieznane bliżej problemy na styku najnowszych aktualizacji .NET (3.5 SP3) i przetwarzania wielowątkowego. W końcu zdecydowałem się na reinstalację systemu i... jeszcze dobrze nie zakończyłem konfiguracji, a już komputer zaczął się wyłączać. No więc, pomyślałem sobie: tego już za wiele! – i wykonałem, co na wstępie...

Efekt: wszystko chodzi jak za dawnych lat... :)

Welcome to XP World again!

31 stycznia 2010r.

Walcząc (jak na razie bezskutecznie) z problemami, które od pewnego czasu sprawia mi mój Windows, w akcie desperacji powyłączałem wszystkie monitory wydajności, jakie udało mi się w systemie odnaleźć. I co? Problemów wprawdzie nie rozwiązałem, za to okazało się, że wydajność komputera momentalnie wzrosła, i to w sposób od razu widoczny gołym okiem ... :D

25 stycznia 2010r.

Naród dostał znów głupawki...

Dziś w Krakowie otworzyli kolejną Świątynię Pieniądza, czyli Centrum Handlowe Bonarka. Jeszcze dobrze tam nie byłem, a już zdążyłem ją znielubić. Rodzinę – czyli Moje Kobiety – musiałem, naturalnie zawieźć. Dobrze, że przynajmniej mamy blisko, więc mogłem szybko wrócić. Czego się absolutnie nie da powiedzieć o dojechaniu na miejsce. Tak w ogóle, to jakiś ruch w interesie był już tam od wczoraj, co poskutkowało wieczornym korkiem w mieście, praktycznie już od Hali Korony (kto zna Kraków, ten wie, o co chodzi). Jedyne, co rzeczywiście zrobiło na mnie jakieś wrażenie, to imponujący parking w podziemiu. Jedna ciągła przestrzeń pod całą zabudową – tylko las betonowych filarów i tłum samochodów, rzecz jasna.

Ale nic to (jak mawiał Pan Michał W., po czym wiadomo, co zrobił...). Prędzej, czy później tam się wybiorę. Tylko poczekam, aż emocje opadną i rzecz cała spowszednieje na tyle, że będzie można tam spokojnie pójść i zobaczyć. Może jakiś sklep fotograficzny będzie...?

21 listopada 2009r.

Póki co, jeszcze nie ma...

6 grudnia 2009r.

Wreszcie, po roku istnienia mojej strony doczekałem się jakiejś spontanicznej reakcji na nią. Wczoraj mój kuzyn odezwał się do mnie na GG mniej więcej tymi słowami:
Co ty k... palisz ??????? :) Taka jest moja myśl przewodnia po odwiedzeniu twojej stronki...

8 listopada 2009r.

Komunikat wypatrzony w Carrefour: Ręczniki na wagę są ważone na stoisku z cukierkami.

9 października 2009r.

Pracodawca zatrudnia ładną dziewczynę:
– Proszę pani, potrzebujemy przede wszystkim ludzi odpowiedzialnych...
– To się doskonale składa – odpowiada dziewczyna – W poprzednim zakładzie pracy, ilekroć coś się stało, zawsze mówili, że to ja jestem odpowiedzialna.

24 września 2009r.

Muszą poznać nasze argumenty, które mówią za, ale przede wszystkim przeciw (Lech Wałęsa – relacja z Irlandii podczas agitacji przed referendum w sprawie Traktaku Lizbońskiego).

Właśnie się dowiedziałem, że wczoraj na proszonej kolacji naruszyłem zasady savoir vivre'u. Dlaczego? Bo zjadłem krewetki razem z ogonkami... :)

13 września 2009r.

If you want to make a koopa, put your finger into doopa

22 lipca 2009r.

Z artykułu poświęconego wojskom pancernym:
Być czołgistą to zaszczyt, nie być to szczęście.

12 czerwca 2009r.

Z opisu na GG u mojego znajomego:
Jak napisać brailem: "Nie dotykać, wysokie napięcie" ?

Jacek K. - mój kolega z pracy:
Kryzys najlepiej widać na moim sąsiedzie: je spleśniały ser, pije stare wino i jeździ samochodem bez dachu.

26 maja 2009r.

Jadąc ulicą zobaczyłem taką reklamę na samochodzie (to był chyba serwis wind):
Jeżeli czegoś nie umiemy naprawić, to znaczy, że nie jest zepsute.

11 kwietnia 2009r.

Gdzie, jak gdzie, ale u mnie w pracy chyba niż demograficzny nam nie grozi. Właśnie skompletowałem informacje, z których wynika, że na osiem osób zatrudnionych w zespołe, w którym pracuję, pięć spodziewa się dzieci.

3 kwietnia 2009r.

Dostałem się kiedyś na listy spamerów. Ze starym adresem, na onecie. Teraz się już sukcesywnie z niego wycofuję, wciąż jednak jest aktywny. I w ostatnich miesiącach dała się zauważyć wzmożona aktywność wszelkiego rodzaju poczty nie wiadomo skąd. Może też być to efekt wyłączenia filtra antyspamowego – bo mi np. wyrzucał newsy od Microsoftu :D

Nie oferują mi już wprawdzie specyfików takich, jak Cialis, czy Viagra. Nie wiem tylko, czy doszli do wniosku, że sobie świetnie radzę bez takowych dóbr, czy też uznali, że już nic mi nie pomoże... ?

Za to w okresie przedświątecznym, jak można się spodziewać, nastąpił wysyp wszelakiego rodzaju ofert prezentowych. Coś mnie podkusiło, żeby się kilku takim przyjrzeć. I co? I miałem niezły ubaw, obserwując, jak automaty spamowe tłumaczą teksty angielskie na polski. Nie będąc egoistą zapragnąłem się moimi doświadczeniami z Wami podzielić. Dlatego też pozwoliłem sobie zamieścić poniżej trzy dość reprezentatywne próbki (jak mawia mój znajomy: reprezerwatywne):

Tekst oryginalny:

Welcome to order,
Maybe you are busy and have no time in looking for a gift for your lover, your friends or your family, please come in our website: (xxxxx). Choose best gifts for them. We can pack your package as a gift and send them directly to shown your love. We can send your package to you at the least time.

Tłumaczenie:

Zapraszamy do porządku, Być może są zajęci i nie mają czasu w szukają prezent dla swoich kochanek, znajomych lub rodziny, proszę przyjść w naszym serwisie: (xxxx). Prezenty wybrać najlepsze dla nich. Możemy opakowanie Twojego pakietu jako daru i wysyłać je bezpośrednio do Twojej miłości pokazane. Możemy wysłać paczkę do Ciebie co najmniej raz.

Tekst oryginalny:

Welcome to order !
Here we have countless electronic products with unbelievable price, you will not believe it until you visit our website at (xxxxx), all the world famous brand are all wating for here at your choice, give us a chance,we will not let you down!

Tłumaczenie:

Witamy zamówić! Tutaj mamy liczne elektroniczne produkty z niesamowitą cenę, to nie wierzą dopóki go odwiedzić naszą stronę internetową (xxxxx) wszystkie światowej sławy marki są dla wszystkich wating tutaj na swój wybór, da nam szansę, będziemy nie pozwalają na dół!

Tekst oryginalny:

Welcome to order
Let's enjoy the Christmas shopping party together..
Are you looking for some crazy gifts for your family, your friends and yourself.In our online shop (xxxxx), you can find your desired presents.
During this time, we import several new high quality products for the celebration of Christmas. And also we have provided our customers some special discount:
1. a competitive price 10% – 20% discount on new arrivals
2. provide more on sale products
3. buy more, save more and get more!
Hold this God given chance and you can find great bargain here.

Tłumaczenie:

Witamy na zamówienie
Let's Christmas cieszyć się razem na zakupy stronę..
Szukasz jakiś szalony prezenty dla rodziny, przyjaciół i swoje yourself. In naszym sklepie (xxxxx), można znaleźć żądane prezenty.
W tym czasie będziemy importować kilka nowych produktów wysokiej jakości dla celebracji Christmas. And również mamy przewidziane niektórych naszych klientów specjalne zniżki:
1. a konkurencyjne ceny 10% – 20% zniżki na nowo przybyłych
2. Zapewnienie więcej na sprzedaży produktów.
3. więcej kupować, więcej zaoszczędzić i więcej!
Bogu hold tym danym szansę i można znaleźć tutaj wspaniała okazja.

31 grudnia 2008r.

I jeszcze jeden casus.

Tekst oryginalny:

Dear firend:
Heya, how are you doing recently? I would like to introduce you a very good company which i knew. Their website is (xxxxx). They can offer you all kinds of electronical products which you need like laptops,gps, TV LCD, cell phones, ps3, MP3/4 ,motorcycles etc......... Please take some time to have a check, there must be somethings you'd like to purchase. Their contact email: (xxxxx). MSN: (xxxxx).
Hope you have a good mood in shopping from their company! Regards

Tłumaczenie:

Drodzy firend:
Heya, how are you doing niedawno? Chciałbym przedstawić Panią bardzo dobrą spółkę, która ma stronę internetową i knew. Their (xxxxx). Mogą zaoferować wszystkie rodzaje elektronicznych produktów, które trzeba jak laptopy, GPS, telewizor LCD, telefonów komórkowych, PS3, MP3/4, motocykli itp......... Poświęć trochę czasu, aby mieć kontrolę, musi istnieć somethings ty d jak kupować. Ich kontakt e-mail: (xxxxx). MSN: (xxxxx).
Nadzieję, że masz dobry nastrój na zakupy z ich firmy! Pozdrowienia

1 stycznia 2009r.